ເມື່ອເຮັດວຽກກັບອາຊິດແລະຖານ, ສອງຄ່າທີ່ຄຸ້ນເຄີຍແມ່ນ PH ແລະ Pka, ເຊິ່ງເປັນຜົນບັງຄັບໃຊ້ທີ່ໂມເລກຸນມີການແຍກຕົວ (ມັນແມ່ນບັນທຶກທາງລົບຂອງຄ່າຄົງທີ່ dissociation ຂອງອາຊິດອ່ອນແອ).
ປະລິມານຂອງສານທີ່ບໍ່ມີທາດໄອອອນແມ່ນຫນ້າທີ່ຂອງ dissociation ຄົງທີ່ (pka) ຂອງສານພິດແລະ pH ຂອງຂະຫນາດກາງ. ພວກມັນມີຄວາມສໍາຄັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກຈຸດທີ່ເປັນພິດທາງວິທະຍາສາດນັບຕັ້ງແຕ່ຮູບແບບທີ່ບໍ່ແມ່ນ ionized ແມ່ນລະລາຍ lipid ຫຼາຍແລະດັ່ງນັ້ນ, ສາມາດຂ້າມຜ່ານເຍື່ອຊີວະພາບ.
ຈຸດທີ່ສໍາຄັນ
- ແນວຄິດຂອງ pH ຫມາຍເຖິງທ່າແຮງຂອງ hydrogen ແລະຖືກນໍາໃຊ້ເປັນຕົວວັດແທກຄວາມເປັນດ່າງຫຼືອາຊິດ. ຄໍາສັບນີ້ຫມາຍເຖິງຄວາມເຂັ້ມຂົ້ນຂອງ ion hydrogen.
- ທາດໄຮໂດຣເຈນແມ່ນເປັນກົດຫຼາຍກ່ວາ pKa ຂອງມັນ.
- ຄວາມສໍາພັນລະຫວ່າງ pH ແລະ pK ແມ່ນໃຫ້ໂດຍສົມຜົນ Henderson-Hasselbach, ເຊິ່ງແຕກຕ່າງກັນສໍາລັບອາຊິດຫຼືຖານ.
- ຄວາມສໍາພັນລະຫວ່າງຄຸນຄ່າຂອງຄອບຄົວເຫຼົ່ານີ້ມາຈາກສົມຜົນ Henderson-Hasselbach, ເຊິ່ງແຕກຕ່າງກັນສໍາລັບອາຊິດຫຼືຖານ.
“ໃນປະຕິກິລິຍາລະຫວ່າງອາຊິດແລະຖານ, ອາຊິດເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນຜູ້ໃຫ້ proton ແລະຖານເຮັດຫນ້າທີ່ເປັນຜູ້ຮັບ proton.”
ສູດ
pKa = -log 10K a
- pKa ແມ່ນພື້ນຖານລົບ 10 logarithm ຂອງຄ່າຄົງທີ່ dissociation ອາຊິດ (Ka).
- ຄ່າ pKa ຕ່ໍາ, ອາຊິດທີ່ເຂັ້ມແຂງ.
- ປະເພດເຫຼົ່ານີ້ຂອງເກັດ, ການຄິດໄລ່, ແລະຄົງທີ່ຫມາຍເຖິງຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຖານແລະອາຊິດແລະວິທີການເປັນດ່າງຫຼືອາຊິດເປັນການແກ້ໄຂ.
- ເຫດຜົນຕົ້ນຕໍທີ່ pKa ຖືກນໍາໃຊ້ແມ່ນຍ້ອນວ່າມັນອະທິບາຍການແຍກຕົວຂອງອາຊິດໂດຍໃຊ້ຕົວເລກທົດສະນິຍົມຂະຫນາດນ້ອຍ. ຂໍ້ມູນປະເພດດຽວກັນສາມາດໄດ້ຮັບຈາກຄ່າ Ka, ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຕົວເລກຫນ້ອຍຫຼາຍໃນ notation ວິທະຍາສາດທີ່ຍາກສໍາລັບຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ.
ຍົກຕົວຢ່າງ
pKa ຂອງອາຊິດ acetic ແມ່ນ 4.8, ໃນຂະນະທີ່ pKa ຂອງອາຊິດ lactic ແມ່ນ 3.8. ການນໍາໃຊ້ຄ່າ pKa, ມັນສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າອາຊິດ lactic ເປັນອາຊິດທີ່ເຂັ້ມແຂງກວ່າອາຊິດອາຊິດ.
pKa ແລະຄວາມອາດສາມາດbuffer
ນອກເຫນືອຈາກການໃຊ້ pKa ເພື່ອວັດແທກຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງອາຊິດ, ມັນສາມາດຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອເລືອກ buffers. ນີ້ເປັນໄປໄດ້ເນື່ອງຈາກຄວາມສໍາພັນລະຫວ່າງ pKa ແລະ pH:
pH = pKa + log10 ([A -] / [AH]) ບ່ອນທີ່ວົງເລັບຖືກນໍາໃຊ້ເພື່ອຊີ້ໃຫ້ເຫັນຄວາມເຂັ້ມຂົ້ນຂອງອາຊິດແລະຖານ conjugate ຂອງມັນ.
ສົມຜົນສາມາດຂຽນຄືນໃຫມ່ໄດ້ເປັນ: Ka / [H +] = [A -] / [AH] ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ pKa ແລະ pH ແມ່ນເທົ່າທຽມກັນໃນເວລາທີ່ເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງອາຊິດໄດ້ dissociated. ຄວາມສາມາດ buffering ຂອງຊະນິດພັນ, ຫຼືຄວາມສາມາດຂອງຕົນໃນການຮັກສາ pH ຂອງການແກ້ໄຂ, ແມ່ນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນເວລາທີ່ຄ່າ pKa ແລະ pH ຢູ່ໃກ້ກັນ. ດັ່ງນັ້ນ, ເມື່ອເລືອກ buffer, ທາງເລືອກທີ່ດີທີ່ສຸດແມ່ນຫນຶ່ງທີ່ມີມູນຄ່າ pKa ໃກ້ກັບ pH ເປົ້າຫມາຍຂອງການແກ້ໄຂສານເຄມີ.
